W okresie rewolucji przemysłowej ludzkość do tego stopnia zafascynowała się osiągnięciami technicznymi, że wartość otaczającego środowiska przestała być zauważana. W konsekwencji zanikła wrażliwość ekologiczna oraz elementarna kultura w tym zakresie, a ukształtowało się przekonanie o nieograniczonych możliwościach techniki. Ludzie, uznając, że ich potencjał intelektualny napędza postęp naukowo-techniczny i rozwój gospodarczy będący synonimem dobrobytu, stracili pierwotnie wypracowany system wartości, który dotyczył także relacji człowiek – przyroda.
Człowiek nie może traktować przyrody jako nieograniczonego rezerwuaru dóbr, które można poddać ekonomicznej ekspansji. Wzrost konsumpcji coraz częściej napotyka na bariery ekologiczne. W rozwoju cywilizacyjnym coraz istotniejsze staje się powiązanie sfery ludzkiej kultury z przyrodniczymi warunkami życia. Choć w głębi duszy popieramy taki związek, to w praktyce fakt nierozerwalnej jedności świata człowieka i przyrody jest ciągle ignorowany.
Analizując ten problem w ujęciu socjologicznym lub politycznym powinno się podkreślać potrzebę kształtowania postaw proekologicznych czy wręcz wychowywania w duchu ochrony środowiska.
Człowiek zawsze był związany z lasem – las dostarczał mu wszystkiego, czego potrzebował, by przeżyć.
Z czasem las zmienił się z magazynu drewna i dóbr materialnych
w źródło przeżyć duchowych, natchnienia i inspiracji, stał się ulubionym miejscem wypoczynku. Las jako przedmiot poznania stwarza możliwość wielu doświadczeń i obserwacji. Widok napotkanych w lesie zwierząt budzi zdziwienie, czasem nakłania do refleksji. Zwłaszcza wśród młodych ludzi kontakt z dziką przyrodą wywołuje zamiłowanie do niej, fascynację światem roślin i zwierząt, a co do tych ostatnich rodzi nawet chęć opieki nad nimi. Wszystko to jest ważne i potrzebne do kształtowania świadomości ekologicznej społeczeństwa, poszanowania natury i jej pozytywnego postrzegania [Kozłowska-Rajewicz i in. 2009, Będkowska 2010]. Koncepcja kształtowania wyżej wymienionych wartości
i wychowania w ich duchu to edukacja ekologiczna społeczeństwa, jej częścią jest edukacja przyrodnicza. Powinna dostarczać odbiorcom wyczerpującej wiedzy, działać na wyobraźnię. Czyli w skrócie edukacja przyrodnicza to nic innego jak obserwacja i doświadczanie przyrody, obcowanie i podglądanie dziko żyjących zwierząt. Czy las uczy nas?? Na to pytanie niech każdy spróbuje odpowiedzieć sobie sam.
opracował Wojciech Bednarz
